ਪੰਜਾਬੀ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਾਸਫ਼ ਅਲੀ 'ਵਾਸਫ਼'
1. ਜਿਹੜੀ ਬੂਟੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਲਾਈ
ਜਿਹੜੀ ਬੂਟੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਲਾਈ, ਉਹ ਬੂਟੀ ਅੱਜ ਫਲ ਗਈ ਏ ।
ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਜੋ ਲੱਕੜੀ ਸੁੱਕੀ, ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਬਲ ਗਈ ਏ ।
ਲੰਮੀਆਂ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਵੀ, ਆਖ਼ਰ ਨੂੰ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਤੇਰੀ ਇੱਕ, ਜਵਾਨੀ ਏਥੇ ਢਲ ਗਈ ਏ ।
ਮੇਰਾ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਏ ਕੋਈ, ਜਦ ਤੱਕ ਹੋਇਆ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ,
ਕੰਨੋਂ-ਕੰਨੀਂ ਲੁਕਦੀ-ਛੁਪਦੀ, ਭਰੇ-ਬਜ਼ਾਰ 'ਚ ਗੱਲ ਗਈ ਏ ।
ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਪਏ ਦੀਵੇ ਬਲਦੇ, ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਪਏ ਝੰਡੇ ਝੁਲਦੇ,
ਰੋਜ਼ਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕਬਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਛੱਲ ਗਈ ਏ ।
ਚੁਪ ਚੁਪੀਤਿਆਂ ਜ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਪੀਤਾ, 'ਵਾਸਫ਼' ਨੇ ਬਦਨਾਮ ਨਾ ਕੀਤਾ,
ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ, ਆਪੇ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਗਈ ਏ ।
2. ਕਿਹੜਾ ਕਿਹੜਾ ਰੋਣਾ ਰੋਈਏ
ਕਿਹੜਾ ਕਿਹੜਾ ਰੋਣਾ ਰੋਈਏ, ਸਾਰੇ ਰੋਗ ਅਵੱਲੇ ਨੇ ।
ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵੀ ਮੱਲੇ ਨੇ ।
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਵੀ ਤੱਕਦੇ ਹਾਂ,
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਵਸਦੇ ਟਾਪੂ ਉਂਜ ਇਕੱਲੇ ਨੇ ।
ਕਾਸਦ ਦੇਖਾਂ, ਚਿੱਠੀ ਦੇਖਾਂ, ਕੋਸਾਂ ਅਪਣੇ ਲੇਖਾਂ ਨੂੰ,
ਮੌਤ ਸਰ੍ਹਾਣੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠੀ, ਹੁਣ ਸੁਨੇਹੜੇ ਘੱਲੇ ਨੇ ।
ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਕੁਝ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਨਾ ਉਹ ਹੁੰਦਾ, ਨਾ ਮੈਂ ਹੁੰਦਾ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਛੱਡੀ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਚੱਲੇ ਨੇ ।
ਅੱਗ ਪਰਾਈ ਨਾ ਪਏ ਸੇਕੋ, ਝਾਤੀ ਮਾਰੋ ਅੰਦਰ ਦੇਖੋ,
ਜੋ ਲੱਗੀ ਏ ਇੱਕ ਘਰ 'ਵਾਸਫ਼' ਸਾਰੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਬੱਲੇ ਨੇ ।
3. ਇਹ ਹਮਸਾਏ ਇਹ ਮਾਂ-ਜਾਏ
ਇਹ ਹਮਸਾਏ, ਇਹ ਮਾਂ-ਜਾਏ ।
ਕੰਧ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਾਡੇ ਸਾਏ ।
ਉਹ ਵੀ ਇੱਕ ਬਹਿਰੂਪਣ ਨਿਕਲੀ,
ਮੈਂ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਭੇਸ ਵਟਾਏ ।
ਜੀਂਦੇ-ਜੀਅ ਗੱਲ ਇੱਕ ਨਾ ਮੰਨੀ,
ਕਬਰਾਂ 'ਤੇ ਜਾ ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹਾਏ ।
ਸੁੱਚੇ ਮੋਤੀ ਉਹ ਲੈ ਜਾਵਣ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਭੇਦ ਛੁਪਾਏ ।
ਮਰਦ ਕਲੰਦਰ ਉਹ ਹੈ 'ਵਾਸਫ਼'
ਸੂਲਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਸੀਨੇ ਲਾਏ ।
4. ਉਡਦੀ ਨਹੀਂ ਅਸਮਾਨਾਂ ਉੱਤੇ
ਉਡਦੀ ਨਹੀਂ ਅਸਮਾਨਾਂ ਉੱਤੇ, ਅਪਣੇ-ਆਪ ਪਤੰਗ ।
ਜੀਹਦੇ ਹੱਥ 'ਚ ਡੋਰ ਏ ਤੇਰੀ, ਉਹ ਦੀਆਂ ਖ਼ੈਰਾਂ ਮੰਗ ।
ਮੈਂ ਹੱਸਾਂ ਤੇ ਯਾਰ ਵਧੇਰੇ, ਜੇ ਰੋਵਾਂ ਤੇ ਕੱਲਾ,
ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਟਾਪੂ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਵੇ ਸੰਗ ।
ਫ਼ਿਕਰ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਵੇ, ਹੱਡੀਆਂ-ਮਾਸ ਸੁਕਾਵੇ,
ਪਹਿਲੀ ਬੂੰਦ 'ਚ ਫਿੱਟ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਚਮਕਣ ਵਾਲੇ ਰੰਗ ।
ਹੈ ਹਿਆਤੀ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ, 'ਰੂਹ' ਤੇ 'ਬੁੱਤ' ਦਾ ਝਗੜਾ,
'ਰਾਂਝਾ-ਰਾਂਝਾ' ਕਰਦੀ ਮਰ ਗਈ 'ਸੈਦੇ' ਯਾਰ ਦੀ 'ਮੰਗ' ।
ਕੂੜੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ 'ਵਾਸਫ਼' ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰੀਏ,
ਸਾਰੇ ਕੂੜੇ ਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ, ਦਿੰਦੇ ਸੂਲੀ ਟੰਗ ।
5. ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਰੰਗ ਦੇ ਲੋਕ
ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਰੰਗ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਵੱਖੋ-ਵੱਖ ਕੀ ਮੰਗਦੇ ਲੋਕ ?
ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਮੂਰਤ ਦੇ ਕੋਲੋਂ,
ਹੱਕ ਮੰਗਦੇ ਕਿਉਂ ਸੰਗਦੇ ਲੋਕ ?
ਡਾਢਾ ਦੇਖ ਕੇ ਕਰਨ ਸਲਾਮਾਂ,
ਮਾੜਾ ਦੇਖ ਕੇ ਖੰਘਦੇ ਲੋਕ ।
ਜਿਹੜਾ ਹੱਕ ਦੀ 'ਵਾਜ਼ ਲਗਾਵੇ,
ਫੜ ਸੂਲੀ ਤੇ ਟੰਗਦੇ ਲੋਕ ।
ਮੰਜ਼ਲ ਮੇਰੀ ਮੈਥੋਂ ਪੁੱਛੇ,
ਕਿੱਥੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸੰਗ ਦੇ ਲੋਕ ?
'ਵਾਸਫ਼' ਰਹਿੰਦਾ 'ਤਖ਼ਤ-ਹਜ਼ਾਰੇ',
ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ 'ਝੰਗ' ਦੇ ਲੋਕ ।
6. ਗੁੰਗੇ-ਬੋਲੇ ਸਾਡੇ ਯਾਰ
ਗੁੰਗੇ-ਬੋਲੇ ਸਾਡੇ ਯਾਰ ।
ਟੋਕਣ ਗੱਲ ਨੂੰ ਅੱਧ-ਵਿਚਕਾਰ ।
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਦ 'ਵਾਜ਼ ਨਾ ਮਾਰੀ ?
ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਕਦ ਲਿੱਤੀ ਸਾਰ ?
ਮੈਂ 'ਰਾਵੀ' ਦਾ ਉਰਲਾ-ਕੰਢਾ,
ਤੂੰ 'ਰਾਵੀ' ਦਾ ਪਰਲਾ-ਪਾਰ ।
ਇੱਥੇ ਬੰਦੇ ਗੁੰਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ,
ਤੂੰ ਪਗੜੀ ਨੂੰ ਲੱਭੇਂ ਯਾਰ ।
'ਵਾਸਫ਼' ਜੰਗਲਾਂ ਨੂੰ ਟੁਰ ਗਇਆ,
ਐਵੇਂ ਨਾ ਪਿਆ ਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ।
| |
