ਮਜਰੂਹ ਸੁਲਤਾਨਪੁਰੀ ਦੀ ਸ਼ਾਇਰੀ
ਦੁਸ਼ਮਨੋਂ ਕੀ ਦੋਸਤੀ ਹੈ ਅਬ ਅਹਲੇ ਵਤਨ ਕੇ ਸਾਥ
ਹੈ ਅਬ ਖਿਜਾਂ ਚਮਨ ਮੇ ਨਯੇ ਪੈਰਾਹਨ ਕੇ ਸਾਥ
ਸਰ ਪਰ ਹਵਾਏ ਜੁਲਮ ਚਲੇ ਸੌ ਜਤਨ ਕੇ ਸਾਥ
ਅਪਨੀ ਕੁਲਾਹ ਕਜ ਹੈ ਉਸੀ ਬਾਂਕਪਨ ਕੇ ਸਾਥ
ਕਿਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਟੂਟ ਗਯਾ ਖੰਜ਼ਰੇ ਫਿਰੰਗ
ਸੀਨੇ ਪੇ ਜਖਮੇ ਨੌ ਭੀ ਹੈ ਦਾਗੇ ਕੁਹਨ ਕੇ ਸਾਥ
ਝੋਂਕੇ ਜੋ ਲਗ ਰਹੇ ਹੈਂ ਨਸੀਮੇ ਬਹਾਰ ਕੇ
ਜੁੰਬਿਸ਼ ਮੇਂ ਹੈ ਕਫਸ ਭੀ ਅਸੀਰੇ ਚਮਨ ਕੇ ਸਾਥ
ਮਜਰੂਹ ਕਾਫਲੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦਾਸਤਾਂ ਯੇ ਹੈ
ਰਹਬਰ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਲੂਟ ਲੀਯਾ ਰਾਹਜਨ ਕੇ ਸਾਥ
(ਖਿਜਾਂ=ਪੱਤਝੜ, ਪੈਰਾਹਨ=ਲਿਬਾਸ, ਨਸੀਮ=ਹਵਾ,
ਕਫਸ=ਪਿੰਜਰਾ)
ਹਮ ਹੈਂ ਮਤਾ-ਏ-ਕੂਚਾ-ਓ-ਬਾਜ਼ਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
ਉਠਤੀ ਹੈ ਹਰ ਨਿਗਾਹ ਖ਼ਰੀਦਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
ਇਸ ਕੂ-ਏ-ਤਿਸ਼ਨਗੀ ਮੇਂ ਬਹੁਤ ਹੈ ਕੇ ਏਕ ਜਾਮ
ਹਾਥ ਆ ਗਯਾ ਹੈ ਦੌਲਤ-ਏ-ਬੇਦਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
ਵੋ ਤੋ ਹੈਂ ਕਹੀਂ ਔਰ ਮਗਰ ਦਿਲ ਕੇ ਆਸ ਪਾਸ
ਫਿਰਤੀ ਹੈ ਕੋਈ ਸ਼ਯ ਨਿਗਾਹ-ਏ-ਯਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
ਸੀਧੀ ਹੈ ਰਾਹ-ਏ-ਸ਼ੌਕ ਪਰ ਯੂੰ ਹੀ ਕਭੀ ਕਭੀ
ਖ਼ਮ ਹੋ ਗਏ ਹੈਂ ਗੇਸੂ-ਏ-ਦਿਲਦਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
ਅਬ ਜਾ ਕੇ ਕੁਛ ਖੁਲਾ ਹੁਨਰ-ਏ-ਨਾਖੂਨ-ਏ-ਜੁਨੂਨ
ਜ਼ਖ਼ਮ-ਏ-ਜਿਗਰ ਹੁਏ ਲਬ-ਓ-ਰੁਖ਼ਸਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
'ਮਜਰੂਹ' ਲਿਖ ਰਹੇ ਹੈਂ ਵੋ ਅਹਲ-ਏ-ਵਫ਼ਾ ਕਾ ਨਾਮ
ਹਮ ਭੀ ਖੜੇ ਹੁਏ ਹੈਂ ਗੁਨਹਗਾਰ ਕੀ ਤਰਹ
(ਮਤਾ=ਪੂੰਜੀ, ਤਿਸ਼ਨਗੀ=ਪਿਆਸ)
ਜਲਾ ਕੇ ਮਸ਼ਾਲ-ਏ-ਜਾਨ ਹਮ ਜੁਨੂੰ ਸਿਫਾਤ ਚਲੇ
ਜੋ ਘਰ ਕੋ ਆਗ ਲਗਾਏ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਚਲੇ
ਦਯਾਰ-ਏ-ਸ਼ਾਮ ਨਹੀਂ, ਮੰਜਿਲ-ਏ-ਸਹਰ ਭੀ ਨਹੀਂ
ਅਜਬ ਨਗਰ ਹੈ ਯਹਾਂ ਦਿਨ ਚਲੇ ਨ ਰਾਤ ਚਲੇ
ਹੁਆ ਅਸੀਰ ਕੋਈ ਹਮ-ਨਵਾ ਤੋ ਦੂਰ ਤਲਕ
ਬ-ਪਾਸ-ਏ-ਤਰਜ਼-ਏ-ਨਵਾ ਹਮ ਭੀ ਸਾਥ ਸਾਥ ਚਲੇ
ਸੁਤੂਨ-ਏ-ਦਾਰ ਪੇ ਰਖਤੇ ਚਲੋ ਸਰੋਂ ਕੇ ਚਿਰਾਗ
ਜਹਾਂ ਤਲਕ ਯੇ ਸਿਤਮ ਕੀ ਸਿਯਾਹ ਰਾਤ ਚਲੇ
ਬਚਾ ਕੇ ਲਾਯੇ ਹਮ ਐ ਯਾਰ ਫਿਰ ਭੀ ਨਕਦ-ਏ-ਵਫ਼ਾ
ਅਗਰਚੇ ਲੁਟਤੇ ਹੁਏ ਰਹਜ਼ਨੋਂ ਕੇ ਹਾਥ ਚਲੇ
ਫਿਰ ਆਈ ਫਸਲ ਕੀ ਮਾਨਿੰਦ ਬਰਗ-ਐ-ਆਵਾਰਾ
ਹਮਾਰੇ ਨਾਮ ਗੁਲੋਂ ਕੇ ਮੁਰਾਸਿਲਾਤ ਚਲੇ
ਬੁਲਾ ਹੀ ਬੈਠੇ ਜਬ ਅਹਲ-ਏ-ਹਰਮ ਤੋ ਐ ਮਜਰੂਹ
ਬਗਲ ਮੈਂ ਹਮ ਭੀ ਲੀਏ ਏਕ ਸਨਮ ਕਾ ਹਾਥ ਚਲੇ
ਹਮ ਕੋ ਜੁਨੂੰ ਕਯਾ ਸਿਖਲਾਤੇ ਹੋ ਹਮ ਥੇ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਤੁਮਸੇ ਜ਼ਿਯਾਦਾ
ਚਾਕ ਕੀਯੇ ਹੈਂ ਹਮਨੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ੋ ਚਾਕ ਗਰੇਬਾਂ ਤੁਮਸੇ ਜ਼ਿਯਾਦਾ
ਚਾਕ-ਏ-ਜਿਗਰ ਮੁਹਤਾਜ-ਏ-ਰਫ਼ੂ ਹੈ ਆਜ ਤੋ ਦਾਮਨ ਸਿਰਫ਼ ਲਹੂ ਹੈ
ਏਕ ਮੌਸਮ ਥਾ ਹਮ ਕੋ ਰਹਾ ਹੈ ਸ਼ੌਕ-ਏ-ਬਹਾਰਾਂ ਤੁਮਸੇ ਜ਼ਿਯਾਦਾ
ਜਾਓ ਤੁਮ ਅਪਨੀ ਬਾਮ ਕੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਸਾਰੀ ਲਵੇਂ ਸ਼ਮੋਂ ਕੀ ਕਤਰ ਲੋ
ਜ਼ਖ਼ਮੋਂ ਕੇ ਮਹਰ-ਓ-ਮਾਹ ਸਲਾਮਤ ਜਸ਼ਨ-ਏ-ਚਿਰਾਗ਼ਾਂ ਤੁਮਸੇ ਜ਼ਿਯਾਦਾ
ਹਮ ਭੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਤਲ ਹੁਏ ਅੰਦ ਤੁਮ ਨੇ ਭੀ ਦੇਖਾ ਦੂਰ ਸੇ ਲੇਕਿਨ
ਯੇ ਨ ਸਮਝੇ ਹਮਕੋ ਹੁਆ ਹੈ ਜਾਨ ਕਾ ਨੁਕਸਾਂ ਤੁਮਸੇ ਜ਼ਿਯਾਦਾ
ਜ਼ੰਜੀਰ-ਓ-ਦੀਵਾਰ ਹੀ ਦੇਖੀ ਤੁਮਨੇ ਤੋ 'ਮਜਰੂਹ' ਮਗਰ ਹਮ
ਕੂਚਾ-ਕੂਚਾ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹੈਂ ਆਲਮ-ਏ-ਜ਼ਿੰਦਾਂ ਤੁਮਸੇ ਜ਼ਿਯਾਦਾ
(ਆਲਮ-ਏ-ਜ਼ਿੰਦਾਂ=ਕੈਦ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ)
ਮੁਝੇ ਸਹਲ ਹੋ ਗਈਂ ਮੰਜਿਲੇਂ ਵੋ ਹਵਾ ਕੇ ਰੁਖ ਭੀ ਬਦਲ ਗਯੇ ।
ਤਿਰਾ ਹਾਥ ਹਾਥ ਮੇਂ ਆ ਗਯਾ ਕਿ ਚਿਰਾਗ ਰਾਹ ਮੇਂ ਜਲ ਗਯੇ ।
ਵੋ ਲਜਾਯੇ ਮੇਰੇ ਸਵਾਲ ਪਰ ਕਿ ਉਠਾ ਸਕੇ ਨ ਝੁਕਾ ਕੇ ਸਰ,
ਉੜੀ ਜੁਲਫ਼ ਚੇਹਰੇ ਪੇ ਇਸ ਤਰਹ ਕਿ ਸ਼ਬੋਂ ਕੇ ਰਾਜ ਮਚਲ ਗਯੇ ।
ਵਹੀ ਬਾਤ ਜੋ ਨ ਵੋ ਕਹ ਸਕੇ ਮਿਰੇ ਸ਼ੇਰ-ਓ-ਨਜ਼ਮੇ ਆ ਗਈ,
ਵਹੀ ਲਬ ਨ ਮੈਂ ਜਿਨ੍ਹੇਂ ਛੂ ਸਕਾ ਕਦਹੇ-ਸ਼ਰਾਬ ਮੇਂ ਢਲ ਗਯੇ ।
ਤੁਝੇ ਚਸ਼ਮੇ-ਮਸਤ ਪਤਾ ਭੀ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਬਾਬ ਗਰਮੀ-ਏ-ਬਜਮ ਹੈ,
ਤੁਝੇ ਚਸ਼ਮੇ-ਮਸਤ ਖ਼ਬਰ ਭੀ ਹੈ ਕਿ ਸਬ ਆਬਗੀਨੇ ਪਿਘਲ ਗਯੇ ।
ਉਨ੍ਹੇਂ ਕਬ ਕੇ ਰਾਸ ਭੀ ਆ ਚੁਕੇ ਤਿਰੀ ਬਜਮੇ-ਨਾਜ਼ ਕੇ ਹਾਦਿਸੇ,
ਅਬ ਉਠੇ ਕਿ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਫਿਰੇ ਜੋ ਗਿਰੇ ਥੇ ਗਰ ਕੇ ਸੰਭਲ ਗਯੇ ।
ਮਿਰੇ ਕਾਮ ਆ ਗਈ ਆਖ਼ਿਰਸ਼ ਯਹੀ ਕਾਵਿਸ਼ੇਂ ਯਹੀ ਗਰਿਦਸ਼ੇਂ,
ਬੜ੍ਹੀ ਇਸ ਕਦਰ ਮਿਰੀ ਮੰਜਿਲੇਂ ਕਿ ਕਦਮ ਕੇ ਖਾਰ ਨਿਕਲ ਗਯੇ ।
ਮਸਰ੍ਰਤੋਂ ਕੋ ਯੇ ਅਹਲੇ-ਹਵਸ ਨ ਖੋ ਦੇਤੇ
ਜੋ ਹਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮੇਂ ਤੇਰੇ ਗ਼ਮ ਕੋ ਭੀ ਸਮੋ ਦੇਤੇ
ਕਹਾਂ ਵੋ ਸ਼ਬ ਕਿ ਤੇਰੇ ਗੇਸੂਓਂ ਕੇ ਸਾਏ ਮੇਂ
ਖ਼ਯਾਲੇ-ਸੁਬਹ ਸੇ ਆਸਤੀਂ ਭਿਗੋ ਦੇਤੇ
ਬਹਾਨੇ ਔਰ ਭੀ ਹੋਤੇ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਲੀਏ
ਹਮ ਏਕ ਬਾਰ ਤੇਰੀ ਆਰਜੂ ਭੀ ਖੋ ਦੇਤੇ
ਬਚਾ ਲੀਯਾ ਮੁਝੇ ਤੂਫਾਂ ਕੀ ਮੌਜ ਨੇ ਵਰਨਾ
ਕਿਨਾਰੇ ਵਾਲੇ ਸਫ਼ੀਨਾ ਮੇਰਾ ਡੁਬੋ ਦੇਤੇ
ਜੋ ਦੇਖਤੇ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰਂੋ ਪੇ ਬੰਦਿਸ਼ੋਂ ਕੇ ਸਿਤਮ
ਤੋ ਯੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਮੇਰੀ ਬੇਬਸੀ ਪੇ ਰੋ ਦੇਤੇ
ਕਭੀ ਤੋ ਯੂੰ ਭੀ ਉੰਮਡਤੇ ਸਰਕਸ਼ੇ-ਗ਼ਮ 'ਮਜਰੂਹ'
ਕਿ ਮੇਰੇ ਜ਼ਖਮੇ ਤਮੰਨਾ ਕੇ ਦਾਗ ਧੋ ਦੇਤੇ
(ਮਸਰ੍ਰਤੋਂ=ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ, ਮੌਜ=ਲਹਿਰ, ਸਫ਼ੀਨਾ=ਕਿਸ਼ਤੀ)
ਨਿਗਾਹ-ਏ-ਸਾਕੀ-ਏ-ਨਾਮਹਰਬਾਂ ਯੇ ਕਯਾ ਜਾਨੇ
ਕਿ ਟੂਟ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਖ਼ੁਦ ਦਿਲ ਕੇ ਸਾਥ ਪੈਮਾਨੇ
ਮਿਲੀ ਜਬ ਉਨਸੇ ਨਜ਼ਰ ਬਸ ਰਹਾ ਥਾ ਏਕ ਜਹਾਂ
ਹਟੀ ਨਿਗਾਹ ਤੋ ਚਾਰੋਂ ਤਰਫ਼ ਥੇ ਵੀਰਾਨੇ
ਹਯਾਤ ਲਗ਼ਜ਼ਿਸ਼ੇ-ਪੈਹਮ ਕਾ ਨਾਮ ਹੈ ਸਾਕੀ
ਲਬੋਂ ਸੇ ਜਾਮ ਲਗਾ ਭੀ ਸਕੂੰ ਖ਼ੁਦਾ ਜਾਨੇ
ਵੋ ਤਕ ਰਹੇ ਥੇ ਹਮੀਂ ਹੰਸ ਕੇ ਪੀ ਗਏ ਆਂਸੂ
ਵੋ ਸੁਨ ਰਹੇ ਥੇ ਹਮੀਂ ਕਹ ਸਕੇ ਨ ਅਫ਼ਸਾਨੇ
ਯੇ ਆਗ ਔਰ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਕੀ ਆਗ ਹੈ ਨਾਦਾਂ
ਚਿਰਾਗ਼ ਹੋ ਕੇ ਨ ਹੋ ਜਲ ਬੁਝੇਂਗੇ ਪਰਵਾਨੇ
ਫ਼ਰੇਬ-ਏ-ਸਾਕੀ-ਏ-ਮਹਫ਼ਿਲ ਨ ਪੂਛੀਯੇ 'ਮਜਰੂਹ'
ਸ਼ਰਾਬ ਏਕ ਹੈ ਬਦਲੇ ਹੁਏ ਹੈਂ ਪੈਮਾਨੇ
ਖ਼ਤਮ-ਏ-ਸ਼ੋਰ-ਏ-ਤੂਫ਼ਾਂ ਥਾ ਦੂਰ ਥੀ ਸਿਯਾਹੀ ਭੀ
ਦਮ ਕੇ ਦਮ ਮੇਂ ਅਫ਼ਸਾਨਾ ਥੀ ਮੇਰੀ ਤਬਾਹੀ ਭੀ
ਇਲਤਫ਼ਾਤ ਸਮਝੂੰ ਯਾ ਬੇਰੁਖ਼ੀ ਕਹੂੰ ਇਸ ਕੋ
ਰਹ ਗਈ ਖ਼ਲਿਸ਼ ਬਨ ਕਰ ਉਸਕੀ ਕਮਨਿਗਾਹੀ ਭੀ
ਯਾਦ ਕਰ ਵੋ ਦਿਨ ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੇਰੀ ਸਖ਼ਤਗੀਰੀ ਪਰ
ਅਸ਼ਕ ਭਰ ਕੇ ਉਠੀ ਥੀ ਮੇਰੀ ਬੇਗੁਨਾਹੀ ਭੀ
ਸ਼ਮਾ ਭੀ ਉਜਾਲਾ ਭੀ ਮੈਂ ਹੀ ਅਪਨੀ ਮਹਫ਼ਿਲ ਕਾ
ਮੈਂ ਹੀ ਅਪਨੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਾ ਰਾਹਬਰ ਭੀ ਰਾਹੀ ਭੀ
ਗੁੰਬਦੋਂ ਸੇ ਪਲਟੀ ਹੈ ਅਪਨੀ ਹੀ ਸਦਾ 'ਮਜਰੂਹ'
ਮਸਿਜਦੋਂ ਮੇਂ ਕੀ ਜਾਕੇ ਮੈਂ ਨੇ ਦਾਦਖ਼੍ਵਾਹੀ ਭੀ
ਕਬ ਤਕ ਮਲੂੰ ਜਬੀਂ ਸੇ ਉਸ ਸੰਗ-ਏ-ਦਰ ਕੋ ਮੈਂ
ਐ ਬੇਕਸੀ ਸੰਭਾਲ, ਉਠਾਤਾ ਹੂੰ ਸਰ ਕੋ ਮੈਂ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਕੋ ਹਾਯ, ਤੇਰੇ ਤਗ਼ਾਫ਼ੁਲ ਕਾ ਦੂੰ ਜਵਾਬ
ਅਕਸਰ ਤੋ ਰਹ ਗਯਾ ਹੂੰ, ਝੁਕਾ ਕਰ ਨਜ਼ਰ ਕੋ ਮੈਂ
ਅੱਲਾਹ ਰੇ ਵੋ ਆਲਮ-ਏ-ਰੁਖਸਤ ਕਿ ਦੇਰ ਤਕ
ਤਕਤਾ ਰਹਾ ਹੂੰ ਯੂੰ ਹੀ ਤੇਰੀ ਰਹਗੁਜ਼ਰ ਕੋ ਮੈਂ
ਯੇ ਸ਼ੌਕ-ਏ-ਕਾਮਯਾਬ, ਯੇ ਤੁਮ, ਯੇ ਫ਼ਿਜ਼ਾ, ਯੇ ਰਾਤ
ਕਹ ਦੋ ਤੋ ਆਜ ਰੋਕ ਦੂੰ ਬੜ੍ਹਕਰ ਸਹਰ ਕੋ ਮੈਂ
(ਜਬੀਂ=ਮੱਥਾ, ਸੰਗ=ਪੱਥਰ, ਤਗ਼ਾਫ਼ੁਲ=ਨਾਂਹ,ਬੇਰੁਖੀ,
ਫ਼ਿਜ਼ਾ=ਮੌਸਮ, ਸਹਰ=ਸਵੇਰ)
ਪਹਲੇ ਸੌ ਬਾਰ ਇਧਰ ਔਰ ਉਧਰ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਤਬ ਕਹੀਂ ਡਰ ਕੇ ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਏਕ ਨਜ਼ਰ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਹਮ ਪੇ ਹੰਸਤੀ ਹੈ ਜੋ ਦੁਨੀਯਾ ਉਸੇ ਦੇਖਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਹਮ ਨੇ ਉਸ ਸ਼ੋਖ ਕੋ ਅਏ ਦੀਦਾ-ਏ-ਤਰ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਆਜ ਇਸ ਏਕ ਨਜ਼ਰ ਪਰ ਮੁਝੇ ਮਰ ਜਾਨੇ ਦੋ
ਉਸ ਨੇ ਲੋਗੋ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਿਕਲ ਸੇ ਇਧਰ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਕਯਾ ਗ਼ਲਤ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਦੀਵਾਨਾ ਹੁਆ, ਸਚ ਕਹਨਾ
ਮੇਰੇ ਮਹਬੂਬ ਕੋ ਤੁਮ ਨੇ ਭੀ ਅਗਰ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਦੀਵਾਨਾ ਆਦਮੀ ਕੋ ਬਨਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ
ਖੁਦ ਨਾਚਤੀ ਹੈਂ ਸਬਕੋ ਨਚਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ
ਦੀਵਾਨਾ ਆਦਮੀ ਕੋ ...
ਬੂੜ੍ਹਾ ਚਲਾਏ ਠੇਲੇ ਕੋ ਫਾਕੋਂ ਸੇ ਝੂਲ ਕੇ
ਬੱਚਾ ਉਠਾਏ ਬੋਝ ਖਿਲੌਨੋਂ ਕੋ ਭੂਲ ਕੇ
( ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ ਜੋ ) ਸੋ ਦਿਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ
ਦੀਵਾਨਾ ਆਦਮੀ ਕੋ ...
ਬੈਠੀ ਹੈ ਜੋ ਚੇਹਰੇ ਪੇ ਮਲ ਕੇ ਜਿਗਰ ਕਾ ਖ਼ੂੰ
ਦਨੀਯਾ ਬੁਰਾ ਕਹੇ ਇਨ੍ਹੇਂ ਪਰ ਮੈਂ ਤੋ ਯੇ ਕਹੂੰ
ਕੋਠੇ ਪੇ ਬੈਠ ਆਂਖ ਲੜਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ
ਦੀਵਾਨਾ ਆਦਮੀ ਕੋ ...
ਕਹਤਾ ਥਾ ਇਕ ਫ਼ਕੀਰ ਕਿ ਰਖਨਾ ਜ਼ਰਾ ਨਜ਼ਰ
ਰੋਟੀ ਕੋ ਆਦਮੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਖਾਤੇ ਬੇਖ਼ਬਰ
( ਅਕਸਰ ਤੋ ਆਦਮੀ ਕੋ ) ਖਾਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ
ਦੀਵਾਨਾ ਆਦਮੀ ਕੋ ...
ਤੁਝਕੋ ਪਤੇ ਕੀ ਬਾਤ ਬਤਾਊਂ ਮੈਂ ਜਾਨ-ਏ-ਮਨ
ਕਯੂੰ ਚਾਂਦ ਪਰ ਪਹੁੰਚਨੇ ਕੀ ਇਨਸਾਂ ਕੋ ਹੈ ਲਗਨ
( ਇਨਸਾਂ ਕੋ ਚਾਂਦ ਮੇਂ ) ਨਜ਼ਰ ਆਤੀ ਹੈਂ ਰੋਟੀਯਾਂ
ਦੀਵਾਨਾ ਆਦਮੀ ਕੋ ...
