ਉਰਦੂ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਖ਼ਵਾਜਾ ਗ਼ੁਲਾਮ ਫ਼ਰੀਦ
ਬੁਤ ਕੇ ਹਰ ਨਾਜ਼ ਕੋ ਮੈਂ ਰਾਜ਼ ਖੁਦਾ ਕਾ ਸਮਝਾ ।
ਇਸਕੇ ਦੁਸ਼ਨਾਮ ਕੋ ਐਜਾਜ਼ੇ ਮਸੀਹਾ ਸਮਝਾ ।
ਮੈਂਨੇ ਬੁਤਖ਼ਾਨੇ ਕੋ ਭੀ ਕਾਬੇ ਕਾ ਨਕਸ਼ਾ ਸਮਝਾ ।
ਅਪਨੇ ਲਬੀਕ ਕੋ ਨਾਕੂਸ-ਏ-ਕਲੀਸਾ ਸਮਝਾ ।
ਜ਼ੌਕ-ਏ-ਵਹਦਤ ਸੇ ਹਰ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਕੋ ਆਲਾ ਸਮਝਾ ।
ਚੁਗਦ ਕੋ ਮਿਸਲੇ ਹੁਮਾ ਜ਼ਾਗ ਕੋ ਅਨਕਾ ਸਮਝਾ ।
ਮੈਂਨੇ ਹਰ ਕਤਰਾ ਕੋ ਦਰਿਆ ਸੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਝਾ ।
ਜ਼ੱਰੇ ਕੇ ਨੂਰ ਕੋ ਖੁਰਸ਼ੀਦ ਸੇ ਬਾਲਾ ਸਮਝਾ ।
ਮੈ-ਪਰੱਸਤੀ ਮੇਂ ਮਿਰੇ ਦਿਲ ਕੀ ਤਰੱਕੀ ਦੇਖੋ ।
ਖ਼ਮ-ਏ-ਗਰਦੂੰ ਕੋ ਇਕ ਅਦਨਾ ਪਿਆਲਾ ਸਮਝਾ ।
ਕਿਉਂ ਨ ਵਾਜਬ ਹੋ ਮੁਝੇ ਸਿਜਦਾ ਤੁਮਾਰਾ ਐ ਬੁਤ ।
ਮੈਂਨੇ ਨਕਸ਼ੇ ਕਫ਼-ਏ-ਪਾ ਤੇਰੇ ਕੋ ਕਾਬਾ ਸਮਝਾ ।
ਤੂਰ ਕੇ ਨੂਰ ਵਾਦੀ-ਏ-ਐਮਨ ਕੀ ਕਸਮ ।
ਤੇਰੀ ਮਹਿੰਦੀ ਕੋ ਮੈਂ ਨਸਖ-ਏ-ਖ਼ਤ ਬੇਜ਼ਾ ਸਮਝਾ ।
ਇਸ਼ਕ ਬਾਜ਼ੀ ਮੇਂ ਮਿਰਾ ਮਰਤਬਾ ਐਸਾ ਹੈ ਫ਼ਰੀਦ ।
ਕੈਸ ਭੀ ਮੁਝ ਕੋ ਗੁਰੂ ਆਪ ਕੋ ਚੇਲਾ ਸਮਝਾ ।
(ਰਾਜ਼=ਭੇਤ, ਦੁਸ਼ਨਾਮ=ਗਾਲ੍ਹ, ਐਜਾਜ਼ੇ=ਮਾਣ, ਲਬੀਕ=
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹਾਂ, ਨਾਕੂਸ-ਏ-ਕਲੀਸਾ=
ਗਿਰਜੇ ਘਰ ਦਾ ਸੰਖ, ਵਹਦਤ=ਏਕਤਾ, ਚੁਗਦ=ਉੱਲੂ,
ਹੁਮਾ=ਸੁਰਗੀ ਪੰਛੀ, ਜ਼ਾਗ=ਕਾਂ, ਅਨਕਾ=ਇਕ ਪੰਛੀ,
ਖੁਰਸ਼ੀਦ=ਸੂਰਜ, ਬਾਲਾ=ਉੱਚਾ, ਮੈ-ਪਰੱਸਤੀ=ਸ਼ਰਾਬ
ਪੀਣਾ, ਖ਼ਮ=ਵਿੰਗ, ਅਦਨਾ=ਮਾਮੂਲੀ, ਕਫ਼-ਏ-ਪਾ=
ਪੈਰ ਦਾ ਤਲਾ, ਵਾਦੀ-ਏ-ਐਮਨ=ਜਿੱਥੇ ਹਜ਼ਰਤ ਮੂਸਾ
ਨੂੰ ਰੱਬੀ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ ਸਨ, ਨਸਖ=ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ, ਕੈਸ=ਮਜਨੂੰ)
ਤੇਰੀ ਸੀ ਤਰਜ਼ ਦੇਖੀ ਨ ਉਲਟੀ ਅਦਾ ਕਹੀਂ ।
ਆਫ਼ਤ ਕਹੀਂ ਗ਼ਜ਼ਬ ਕਹੀਂ ਬਰਕ ਵ ਬਲਾ ਕਹੀਂ ।
ਸਾਜਦ ਹੈ ਖਾਕੇ ਕੂਚਾ-ਏ-ਜਾਨਾਂ ਕੋ ਰੋਜ਼-ਵ-ਸ਼ਬ ।
ਮੁਰਸਲ ਕਹੀਂ ਨਬੀ ਕਹੀਂ ਔਰ ਔਲੀਆ ਕਹੀਂ ।
ਅੱਲਾ ਰੇ ਫ਼ਰਤ-ਏ-ਹੁਸਨ ਕਿ ਇਸਕੀ ਨਿਗਾਹੇ ਨਾਜ਼ ।
ਜਾਦੂ ਕਹੀਂ ਹੈ ਸਿਹਰ ਕਹੀਂ ਮੋਜਜ਼ਾ ਕਹੀਂ ।
ਤੇਰਾ ਸਿਤਮ ਹੈ ਕਾਫ਼-ਏ-ਉੱਸ਼ਾਕ ਕੇ ਲੀਏ ।
ਸ਼ਫਕਤ ਕਹੀਂ ਕਰਮ ਕਹੀਂ, ਮਿਹਰ ਵਫ਼ਾ ਕਹੀਂ ।
ਜਾਂ ਦਾਦਗਾਨੇ ਹੱਕ ਮੇਂ ਸ਼ਮਸ਼ੀਰ ਜੋਰੇ ਯਾਰ ।
ਸਿਹਤ ਕਹੀਂ ਹਯਾਤ ਕਹੀਂ ਖ਼ੂੰਬਹਾ ਕਹੀਂ ।
ਹੈ ਮਸਤ ਇਸ ਨਿਗਾਹ ਸੇ ਇਸ ਕੇ ਫ਼ਰੀਦ ਵਸ਼ ।
ਜ਼ਾਹਦ ਕਹੀਂ ਫ਼ਕੀਰ ਕਹੀਂ ਪਾਰਸਾ ਕਹੀਂ ।
(ਬਰਕ=ਬਿਜਲੀ, ਸਾਜਦ=ਸਿਜਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ,
ਰੋਜ਼-ਵ-ਸ਼ਬ=ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤ, ਮੁਰਸਲ=ਰਸੂਲ, ਫ਼ਰਤ=
ਬਹੁਤਾਤ, ਸਿਹਰ=ਜਾਦੂ, ਮੋਜਜ਼ਾ=ਕਰਾਮਾਤ, ਕਾਫ਼-ਏ-
ਉੱਸ਼ਾਕ=ਪਹਾੜ ਦਾ ਨਾਂ, ਸ਼ਫਕਤ=ਪਿਆਰ, ਹਯਾਤ=ਜੀਵਨ,
ਖ਼ੂੰਬਹਾ=ਖ਼ੂਨ ਦੀ ਕੀਮਤ, ਜ਼ਾਹਦ=ਪ੍ਰਹੇਜ਼ਗਾਰ, ਪਾਰਸਾ=ਪਵਿੱਤਰ)
ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੂੰ ਖਾਹ ਬੇਜ਼ਾਨ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਪੁਰ ਗ਼ਮ ਹੂੰ ਯਾਕਿ ਸੋਜ਼ਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਮਹਰੂਮ ਕੂਏ ਜਾਨਾਂ, ਮਕਤੂਲ ਤੀਰੇ ਹਿਜਰਾਂ ।
ਮਾਹਬੂਸ ਦਾਮ ਹਿਰਮਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਪੁਰਜੋਸ਼ ਨਾਜ਼ੇ ਫੁਰਕਤ, ਮਜਰੂਹ ਨੋਕੇ ਹਸਰਤ ।
ਸਰਗਸ਼ਤਾ ਵ ਪਰੀਸ਼ਾਨ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਸਰਸ਼ਾਰ ਵ ਰਿੰਦ ਬੇਦੀਂ ਅੰਦੋਹਨਾਕ ਗ਼ਮਗੀਂ ।
ਜ਼ਾਰ ਵ ਨਜ਼ਾਰ ਵ ਹੈਰਾਨ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਸੁਲਤਾਨੇ ਮੁਲਕ ਗੁਰਬਤ ਸ਼ਾਹੇ ਦੱਯਾਰ ਕੁਰਬਤ।
ਖਾਰੇ ਖਲੀਦਾ ਦਰ ਜਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਸਾਜਦ ਬੁਤੋਂ ਕੇ ਰੂ ਕਾ ਮੁਸ਼ਤਾਕ ਉਨਕੀ ਖੂ ਕਾ ।
ਸਰ ਦਫਤਰੇ ਮੁਹਿਬਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਆਫ਼ਤ ਰਸੀਦਾ ਦਰਦਿਲ ਗੁਮ ਬਸ਼ਤਾ ਪਾਏ ਦਰ ਗਿਲ ।
ਮਾਯੂਸ ਕਰਦਾ ਦੌਰਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਸੱਯਾਰ ਦਸ਼ਤੇ ਦਹਸ਼ਤ ਸੱਯਾਹ ਯੌਮੇ ਹੈਰਤ ।
ਆਵਾਰਾ-ਏ-ਬੀਆਬਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਫ਼ਖਰੇ ਆਲਮ ਮੁਝ ਸੇ ਫ਼ਰੀਦ ਹਰਦਮ ।
ਜੱਗ ਮੇਂ ਅਯਾਂ ਵ ਪਿਨਹਾਂ ਜੋ ਕੁਛ ਕਿ ਹੂੰ ਸੋ ਮੈਂ ਹੂੰ ।
(ਸੋਜ਼ਾਂ=ਸੜਦਾ, ਮਕਤੂਲ=ਮਾਰਿਆ ਹੋਇਆ, ਹਿਜਰ=
ਵਿਛੋੜਾ, ਮਾਹਬੂਸ=ਕੈਦ, ਹਿਰਮਾਂ=ਬਦਨਸੀਬੀ, ਫੁਰਕਤ=
ਜੁਦਾਈ, ਮਜਰੂਹ=ਜ਼ਖਮੀ, ਸਰਗਸ਼ਤਾ=ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ, ਸਰਸ਼ਾਰ=
ਮਸਤ, ਅੰਦੋਹਨਾਕ=ਗ਼ਮਗ਼ੀਨ, ਦੱਯਾਰ=ਮੁਲਕ, ਕੁਰਬਤ=
ਤਕਲੀਫ਼, ਖਾਰੇ ਖਲੀਦਾ=ਕੰਡਾ ਚੁੱਭਿਆ ਹੋਇਆ, ਰੂ=
ਚਿਹਰਾ, ਖੂ=ਆਦਤ, ਗਿਲ=ਮਿੱਟੀ, ਸੱਯਾਰ ਦਸ਼ਤੇ ਦਹਸ਼ਤ=
ਡਰ ਦੇ ਜੰਗਲ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ, ਅਯਾਂ=ਜ਼ਾਹਰ,
ਪਿਨਹਾਂ=ਛੁਪਿਆ ਹੋਇਆ)
ਜਬ ਸੇ ਸ਼ਾਹ-ਏ-ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਦਿਲ ਕੋ ਕੀਆ ਤਸਖ਼ੀਰ ਹੈ ।
ਦਸ਼ਤ ਵ ਸਹਿਰਾ-ਏ-ਜਨੂੰ ਮੁਝ ਕੋ ਦੀਆ ਜਾਗੀਰ ਹੈ ।
ਸੰਗ ਦਿਲ ਜੈਸਾ ਭੀ ਹੋ ਮੇਰੇ ਰੂਬਰੂ ਹੋਤਾ ਹੈ ਮੋਮ ।
ਯਹ ਮਿਰੀ ਸੂਰਤ ਮੇਂ ਹਜ਼ਰਤ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਤਾਸੀਰ ਹੈ ।
ਸੀਮ ਸੇ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਜ਼ਰ ਕੀ ਨਹੀਂ ਖ਼ਾਹਸ਼ ਮੁਝੇ ।
ਖ਼ਾਕ ਇਸ ਕੇ ਕੂਚਾ ਕੀ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਅਕਸੀਰ ਹੈ ।
ਕਿਆ ਹੋ ਕੁਛ ਹਾਜਤ ਇਸੇ ਸ਼ੇਖ ਵ ਬ੍ਰਹਮਨ ਕੀ ਫ਼ਰੀਦ ।
ਜਿਸ ਕਾ ਖੁਦ ਪੀਰੇ ਤਰੀਕਤ ਵੁਹ ਬੁਤੇ ਬੇ ਪੀਰ ਹੈ ।
(ਤਸਖ਼ੀਰ=ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਹੈ, ਦਸ਼ਤ=ਜੰਗਲ, ਤਾਸੀਰ=ਅਸਰ,
ਸੀਮ=ਚਾਂਦੀ, ਜ਼ਰ=ਸੋਨਾ, ਅਕਸੀਰ=ਦਵਾਈ ਜੋ ਸਾਰੀਆਂ
ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਹੈ)
ਦਮ ਜ਼ਅਫ ਸੇ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਇਸ ਹਾਲ ਮੇਂ ਭੀ ਰਸ਼ਕੇ ਮਸੀਹਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਸਰਖ਼ਾਕ ਰਕੀਬੋਂ ਕਾ ਜਿਗਰ ਚਾਕ ਹੈ ਗ਼ਮ ਸੇ ।
ਕੁਛ ਰਹਿਮ ਤੁਝੇ ਓ ਬੁਤੇ ਤਰਸਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਤਾ ਕਾਬਾ ਸਮਝ ਕਰ ਇਸੇ ਮਸਜੂਦ ਬਨਾਊਂ ।
ਕਿਉਂ ਹਾਥ ਤਿਰਾ ਨਕਸ਼ੇ ਕਫ਼ੇ ਪਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਇਸ ਬੁਤ ਕੇ ਤਸੱਵਰ ਨੇ ਮਜ਼ਾ ਖੂਬ ਦਿਖਾਇਆ ।
ਰੋਇਆ ਮੈਂ ਭੀ ਕਾਬੇ ਕਾ ਇਰਾਦਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਇਸ ਮੁਲਕ ਮੇਂ ਹੈ ਕੌਨ ਕਿ ਨਜ਼ਮ ਅਪਨੀ ਕੋ ਸਮਝੇ ।
ਨਾਸਖ ਕੋ ਭੀ ਯਹ ਦਰਦ ਕਾ ਨੁਸਖ਼ਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
ਦਰਿਆ-ਏ-ਮੁਹੱਬਤ ਕਾ ਸ਼ਨਾਵਰ ਹੂੰ ਫ਼ਰੀਦ ਆਜ ।
ਅਫਸੋਸ ਕੇ ਹਾਥ ਅਪਨੇ ਸਹਾਰਾ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ।
(ਜ਼ਅਫ=ਕਮਜ਼ੋਰੀ, ਰਕੀਬ=ਦੁਸ਼ਮਣ, ਤਰਸਾ=ਈਸਾਈ,
ਮਸਜੂਦ=ਰੱਬ, ਨਾਸਖ=ਇਕ ਉਰਦੂ ਕਵੀ, ਸ਼ਨਾਵਰ=
ਤੈਰਾਕ)
ਆਰਾਮ ਮੇਰੀ ਜਾਂ ਕੋ ਸ਼ਾਮ ਵ ਸਹਰ ਨਹੀਂ ।
ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੇ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਵੁਹ ਆਰਾਮ ਬਰ ਨਹੀਂ ।
ਆਜ਼ਾਦ ਦਿਲ ਸੇ ਅਪਨੇ ਯਹ ਨੁਕਤਾ ਅਜਬ ਸੁਨਾ ।
ਹੈ ਉਸ ਕੇ ਪਾਸ ਜ਼ਰ ਕਿ ਜਿਸੇ ਪਾਸੇ ਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ।
ਸੌਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਹੈ ਵੁਹ ਸਰ ਕਹਾਂ ।
ਔਰ ਦਿਲ ਕਹਾਂ ਹੈ ਜਿਸ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਸ਼ੋਰ ਵ ਸ਼ਰ ਨਹੀਂ ।
ਹਮ ਮੋਮਨੋਂ ਕੋ ਜਿਤਨਾ ਬੁਤੋਂ ਸੇ ਖ਼ੌਫ ਵ ਰੰਜ ।
ਕੱਫ਼ਾਰ ਕੋ ਖ਼ੁਦਾ ਸੇ ਜਹੱਨਮ ਕਾ ਡਰ ਨਹੀਂ ।
ਮਤ ਅਰਜ਼ ਕਰ ਫ਼ਰੀਦ ਇਨ੍ਹੇਂ ਅਪਨੀ ਬੇਕਸੀ ।
ਸ਼ਿਕਵਾ ਅਬਸ ਹੈ ਇਨ ਕੀ ਤਵੱਜਾ ਇਧਰ ਨਹੀਂ ।
(ਸਹਰ=ਸਵੇਰ, ਕੱਫ਼ਾਰ=ਨਾਸਤਕ, ਜਹੱਨਮ=ਡਰ,
ਬੇਕਸੀ=ਆਜਜ਼ੀ, ਅਬਸ=ਬੇਕਾਰ)
ਗੁਲਰੁਖ਼ ਸਭੀ ਗੁਲਾਮ ਹੈਂ ਇਸ ਗੁਲਅਜ਼ਾਰ ਕੇ ।
ਸੁਲਤਾਨੇ ਹੁਸਨ ਬੰਦੇ ਹੈ ਇਸ ਸ਼ਾਹਸਵਾਰ ਕੇ ।
ਨਾਸੂਰ ਦਿਲ ਮੇਂ, ਆਬਲਾ ਪਾ ਮੇਂ, ਜਿਗਰ ਮੇਂ ਦਾਗ਼ ।
ਕਿਆ ਖੁਸ਼ਨੁਮਾ ਹੈਂ ਫੂਲ ਹਮਾਰੀ ਬਹਾਰ ਕੇ ।
ਜੋ ਪਾਕਬਾਜ਼ ਜਗ ਮੇਂ ਹੈਂ ਸਬ ਇਨ ਮੇਂ ਕੈਦ ਹੈਂ ।
ਕਿਆ ਕਿਆ ਹੈਂ ਪੇਚ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਕੇ ਹਰ ਤਾਰ ਤਾਰ ਕੇ ।
ਹਲ ਮਨ ਮਜ਼ੀਦ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਤੀਰੋਂ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ।
ਨਖ਼ਚੀਰ ਜੋ ਹੈਂ ਇਸ ਬੁਤੇ ਆਸ਼ਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕੇ ।
(ਗੁਲਰੁਖ਼=ਗੁਲਾਬੀ ਚਿਹਰੇ ਵਾਲੇ, ਗੁਲਅਜ਼ਾਰ=ਗੁਲਾਬੀ
ਗਲ੍ਹਾਂ ਵਾਲਾ, ਆਬਲਾ=ਛਾਲਾ, ਮਜ਼ੀਦ=ਧਾਰਮਿਕ ਬਚਨ,
ਨਖ਼ਚੀਰ=ਸ਼ਿਕਾਰ)
ਮਹਬੂਬੇ ਹੱਕ ਹੈ ਖਵਾਜਾ ਖ਼ੁਦਾ ਬਖਸ਼ ਨਾਮ ਹੈ ।
ਮੁਲਕੋ ਫ਼ਨਾ ਵ ਫ਼ਕਰ ਕਾ ਜਿਸ ਸੇ ਨਜ਼ਾਮ ਹੈ ।
ਜੋ ਨੂਰ ਲਿਮ ਯਜ਼ਲ ਹੈ ਸਭੀ ਤੁਝ ਮੇਂ ਹੈ ਅਯਾਂ ।
ਜੋ ਹੁਸਨੇ ਲਾ ਯਜ਼ਾਲ ਹੈ ਤੁਝ ਪਰ ਤਮਾਮ ਹੈ ।
ਸਬ ਕੇ ਨਸੂਸ ਚਾਰ ਹੈਂ ਮੇਰੇ ਯਹ ਤੀਨ ਹੈਂ ।
ਕੁਰਾਨ ਹੈ ਹਦੀਸ ਤੇਰਾ ਕਲਾਮ ਹੈ ।
ਚਾਹੇ ਕਬੂਲ ਕਰ ਇਸੇ ਚਾਹੇ ਨ ਕਰ ਕਬੂਲ ।
ਸ਼ਾਹਾ ਫ਼ਰੀਦ ਤੇਰਾ ਅਜ਼ਲ ਸੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਹੈ ।
ਐਸੇ ਦਰਦੋਂ ਮੇਂ ਮੁਬਤਲਾ ਹੈਂ ਹਮ ।
ਗੋਇਆ ਐਨੇ ਗ਼ਮ ਵ ਬਲਾ ਹੈਂ ਹਮ ।
ਬਨ ਗਏ ਹੈਂ ਜਹਾਂ ਸੇ ਬੇਗਾਨਾ ।
ਜਬ ਸੇ ਇਸ ਬੁਤ ਕੇ ਆਸ਼ਨਾ ਹੈਂ ਹਮ ।
ਇਤਨਾ ਵਾਜਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜ਼ੋਰੋ ਸਿਤਮ ।
ਐ ਬੁਤੋ ! ਬੰਦਾ-ਏ-ਖ਼ੁਦਾ ਹੈਂ ਹਮ ।
ਖਵਾਬ ਮੇਂ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਵਸਲ ਨਸੀਬ ।
ਬੇ ਨਸੀਬੋਂ ਕੇ ਪੇਸ਼ਵਾ ਹੈਂ ਹਮ ।
| |
|
|
| |
