ਕਾਮਲ ਸ਼ੌਕ ਮਾਹੀ ਦਾ ਮੈਨੂੰ, ਨਿੱਤ ਰਹੇ ਜਿਗਰ ਵਿਚ ਵਸਦਾ,
ਲੂੰ ਲੂੰ ਰਸਦਾ ।
ਰਾਂਝਣ ਬੇਪਰਵਾਹੀ ਕਰਦਾ, ਕੋਈ ਗੁਨਾਹ ਨਾ ਦਸਦਾ,
ਉਠ ਉਠ ਨਸਦਾ ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਰੋਵਾਂ, ਦੇਖ ਤੱਤੀ ਵਲ ਹਸਦਾ,
ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਖਸਦਾ ।
ਹਾਸ਼ਮ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹਰ ਕਸ ਦਾ, ਆਸ਼ਕ ਹੋਣ ਦਰਸ ਦਾ,
ਬਿਰਹੋਂ ਰਸ ਦਾ ।

ਗਰਦਣ ਮਾਰ ਜਹਾਨੀਂ ਗਰਜ਼ਾਂ, ਤੂੰ ਜੋ ਹੈਂ ਦਰਸ ਪਿਆਸਾ ;
ਤਾਲਬ ਖਾਸਾ ।
ਸਿਰ ਸਿਰ ਖੇਡ ਮਚਾਓ ਦੀਵਾਨੇ ! ਤੇ ਢਾਲ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਪਾਸਾ ;
ਦੇਖ ਤਮਾਸ਼ਾ ।
ਲਾਡ ਗੁਮਾਨ ਨ ਕਰ ਤੂੰ ਮੂਲੋਂ, ਜੋ ਨਾਲ ਬੇਗਰਜ਼ਾਂ ਵਾਸਾ ;
ਜਾਣ ਨ ਹਾਸਾ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਵਹਿਣ ਨਦੀ ਦਾ ਹਾਸ਼ਮ, ਅਤੇ ਤੂੰ ਹੈਂ ਵਿਚ ਪਤਾਸਾ ;
ਪਲ ਛਲ ਵਾਸਾ ।

ਮਾਹੀ ਵਾਂਙੂ ਫਾਹੀ ਮਾਹੀ, ਹੁਣ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਮਾਹੀ ;
ਬੇਪਰਵਾਹੀ ।
ਗਾਹੀ ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ ਮਾਏ ! ਮੈਂ ਜੰਗਲ ਜੂਹ ਸਭ ਗਾਹੀ ;
ਬੇਲੇ ਕਾਹੀਂ ।
ਰਾਹੀ ਮਿਲੇ ਨ ਮੈਨੂੰ ਕਾਈ, ਮੈਂ ਜਾਨ ਹੋਈ ਹੁਣ ਰਾਹੀ ;
ਖੜੀ ਤੁਸਾਂਹੀ ।
ਫਾਹੀ ਸ਼ੌਕ ਮਾਹੀ ਦਾ ਹਾਸ਼ਮ, ਮੈਂ ਖੜੀ ਦੁਖਾਂ ਵਿਚ ਫਾਹੀ ;
ਖ਼ਬਰ ਨ ਆਹੀ ।

ਮਾਹੀ ਯਾਰ ਆਰਾਮ ਨ ਮੈਨੂੰ, ਮੈਂ ਮੁੱਠੀ ਤੇਗ ਨਜ਼ਰ ਦੀ ;
ਤਰਲੇ ਕਰਦੀ ।
ਸੋਹਣੀ ਖ਼ੁਆਰ ਹੋਈ ਜਗ ਸਾਰੇ, ਜੋ ਰਾਤ ਸਮੇਂ ਨੈਂ ਤਰਦੀ ;
ਜ਼ਰਾ ਨ ਡਰਦੀ ।
ਮਾਏ ! ਬਣੀ ਲਾਚਾਰ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਫਿਰਾਂ ਬਹਾਨੇ ਕਰਦੀ ;
ਘਾਟ ਨ ਤਰਦੀ ।
ਹਾਸ਼ਮ ਸਿਦਕ ਸੋਹਣੀ ਦਾ ਦੇਖੋ, ਅਤੇ ਹਿਕਮਤ ਜਾਦੂਗਰ ਦੀ ;
ਪਰਖ ਮਿਤ੍ਰ ਦੀ ।

'ਮੈਂ ਮੈਂ' ਕਰਨ ਸੋਹਣੇ ਬਕਰੋਟੇ, ਤਾਂ ਆਣ ਕਸਾਈਆਂ ਘੇਰੇ ;
ਮੈਂ ਵਿਚ ਤੇਰੇ ।
ਇਹ ਗੱਲ ਵੇਖ ਗਈ 'ਮੈਂ' ਮੈਥੋਂ, ਤਾਂ ਬਣੀ ਲਚਾਰ ਵਧੇਰੇ ;
ਦੁਖ ਦਰਦ ਚੁਫੇਰੇ ।
ਸਾਬਤ ਰਹਾਂ ਸਹੀ, ਝੜ ਝੋਲੇ, ਤਾਂ ਜਾਤਾ ਜਾਤ ਸਵੇਰੇ ;
ਮਤਲਬ ਡੇਰੇ ।
ਹਾਸ਼ਮ ਧਿਆਨ ਡਿਠਾ ਕਰ ਅਕਲੋਂ, ਤਾਂ ਰਾਂਝਣ ਪਰੇ ਪਰੇਰੇ ;
ਦਰਦ ਅਗੇਰੇ ।

ਮਜਨੂੰ ਦਰ ਦੀਵਾਨਾ ਲੇਲੀ, ਮੈਂ ਗਿਰਦ ਦੁਖਾਂ ਦਾ ਘੇਰਾ,
ਕੈਦ ਚੁਫੇਰਾ ।
ਲਿਖਿਆ ਲੇਖ ਇਹੋ ਕੁਝ ਮੇਰਾ, ਇਹ ਵਸ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਮੇਰਾ,
ਦੋਸ਼ ਨਾ ਤੇਰਾ ।
ਢੂੰਡਾਂ ਚਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਈ, ਤੇ ਲਾਵਾਂ ਜ਼ੋਰ ਬਥੇਰਾ,
ਮਿਲਣ ਔਖੇਰਾ ।
ਹਾਸ਼ਮ ਰਾਤ ਪਈ ਸਿਰ ਮਜਨੂੰ, ਪਰ ਓੜਕ ਹੋਗੁ ਸਵੇਰਾ,
ਚਾਕ ਅੰਧੇਰਾ ।

ਸੋਹਣੀ ਕਹਿਰ ਘੁੰਮੇਰੇ ਘੇਰੀ, ਮੈਂ ਡੋਲੀ ਦੁਹੀਂ ਸਹਾਈਂ ;
ਕਿਸੇ ਨ ਥਾਈਂ ।
ਬੇੜੀ ਦਰਦਮੰਦਾਂ ਦੀ ਸਾਈਆਂ ! ਤੂੰ ਤਾਂਘ ਉਤੇ ਘਰ ਲਾਈਂ ;
ਯਾਰ ਦਿਖਾਈਂ ।
ਸੁਣ ਫ਼ਰਿਆਦ ਅਸਾਈਂ ਸਾਈਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਸੂਰਤ ਯਾਰ ਦਿਖਾਈਂ ;
(ਖੁਆਹ) ਦੋਜ਼ਖ ਪਾਈਂ ।
ਹਾਸ਼ਮ ਸਿਦਕ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਆਖੇ, ਤੂੰ ਮੋਈਂ ਇਤ ਵਲ ਜਾਈਂ ;
ਲਾਜ ਨ ਲਾਈਂ ।